Volgende keer rollen we jullie op
Elke wedstrijd kent zijn emoties. Ik heb dat als coach, maar zeker ook de spelers. Volgende keer rollen we jullie op bleek het motto van onze tegenstanders. Op zich een gezonde gedachte alleen niet in de context van hun eigen asociale optreden.
Afgelopen zaterdag heb ik met mijn regulier elftal ook weer een thuiswedstrijd gehad. Het gebeurt me niet vaak dat ik na een wedstrijd nog even moet bijkomen.
Met verbazing heb ik het geschreeuw en getier aangehoord vanuit de dug-out van onze tegenstander.
Ik ben geen lieverdje en kan ook een flinke scheur op zetten. Alleen ik gebruik mijn decibels voor mijn spelers om ze te coachen. Niet om ze af te branden en zeker niet om de scheids of vlaggenist het graf in te verwensen.
Ongelooflijk hoeveel suikerpatiënten met een kort lontje hier vertegenwoordigd waren.
Van binnen kan ik het ook niet eens zijn met een besluit van 1 van de stafleden die het spel begeleiden, maar ik zal dat nooit naar hem of haar toeschreeuwen. Ze staan daar als goedwillende vrijwilligers, net als ik en dat verdient alleen maar respect.
Het was duidelijk dat het getier en het openlijk afvallen van de scheids en in nog veel grotere mate de vlaggenist, een grote invloed hadden op het spel van alle spelers.
Triest in en in triest. Vaders (coaches) die zich zo laat gaan ten overstaan van zijn eigen zoon en spelersgroep moeten echt voortaan thuisblijven.
Je hoeft geen psycholoog te zijn om te bedenken dat dat nooit goed kan zijn.
Ik leer al mijn spelers hun schouders te gebruiken in een eerlijk gevecht. Ik leer ze niet om na te trappen. Tja, en dat was nou net wat er gebeurde.
Geen stiekeme schop, nee volledig zichtbaar voor de totale wereldbevolking.
Natuurlijk meteen de speler gewisseld en gelukkig kwam hij ook weer snel tot rust.
Het is te danken aan de thuisploeg, wij dus, dat de wedstrijd niet is ontaard in een werkelijk asociale vechtpartij. Met wij bedoel ik dan ook de scheids, de vlaggenist en de ouders om het veld.
Toen later bleek dat we de wedstrijdbal nog misten ben ik naar de kleedkamer gegaan van onze gasten. Inderdaad bleek de bal daar te zijn en die kreeg ik ook met excuses direct terug.
Zo ver als dat ging heb ik uitgelegd dat ik het jammer vond dat de wedstrijd op deze manier was gegaan en dat ik met angst naar hun thuislocatie zou komen.
Dit resulteerde in een aantal handdrukken en verontschuldigingen. Veel koop ik daar niet voor en bij de return zal ik zeker eerst naar hun dug out lopen om hun te bewegen zich goed te gedragen.
Mijn jongens hebben keigoed gespeeld en de tegenstander had echt een goede spelersgroep, nou de coaches en dug-out zitters nog.
Heeft u ook ervaringen die u als coach of als speler hebt dan ontvang ik die graag op het volgende Email adres retsiem@hotmail.com