Homogeen vergeet het maar

Waren ze maar allemaal hetzelfde. Één programma voor iedereen. Niets van dat alles, homogeen vergeet het maar.

Het is natuurlijk een schot voor open doel. Geen mens is hetzelfde dus dat geldt ook voor voetballers. Ze zijn tenslotte ook gewoon mensen.

Toch zijn er regels in het reguliere voetbal die probeert groepen te ordenen.

We hebben breedte teams en selectie teams. We delen in op leeftijd.

Bij het G-voetbal kan dat heel anders zijn. Soms heb je niet de mogelijkheid om goed in te delen.

Je bent vaak afhankelijk van het aantal spelers. Hoe meer spelers hoe meer mogelijkheden.

Sommige spelers zijn nog erg klein in formaat en anderen zijn weer veel te groot.

Sommigen moeten nog heel veel leren anderen hikken tegen het reguliere voetbal aan.

Ik zou zeggen ga er maar eens flink over nadenken.

Ook zie je vaak een grillige golfbeweging wat betreft aanwezigheid en het aanblijven als lid van een club.

Er zijn duizenden redenen waarom de doelgroep zo is als ze is. Niks mis mee, maar voor begeleiders soms verschrikkelijk moeilijk.

Elke ouder heeft zijn of haar verwachtingen  en soms komen die niet overeen met het aanbod wat er door de club verzorgd kan worden.

Coaches trekken alles uit de kast om iedere speler aan te bieden waar ze recht op hebben.

Achterover leunen is er niet bij en het kan per week veranderen.

Verandering van je beleid, veranderen van toekomstvisie en ook soms  teruglopende aantallen. Veel zieken en het niet rondkrijgen van een programma.

Soms denk ik als coach “wat moet ik ze aanbieden”. Klinkt als onvermogen, maar zo bedoel ik het niet.  Ik bedoel meer dat het altijd weer een zoektocht is naar een vorm die aanslaat.

Vooral de meest kleine, jongere en nieuwe speler is een enorme uitdaging.

Bij de ene moet je niet fluiten, de andere moet je niet benaderen met een muts op.

Geloof me soms is het vies koud op het veld!

Homogeen vergeet het maar.