Voetbal voor dummies
Voetbal voor dummies.
Wat een stompzinnige zin, denk ik bij mezelf. Uitgesproken door een voetballiefhebber die naast me stond bij een vriendschappelijk partijtje tussen twee G-teams. De zin kwam in mij naar boven in deze corona tijd die samen lijkt te smelten met oplaaiende discriminatie vraagstukken en stikstof hoestbuien. Het lijkt wel of corona een katalysator is van deze onrustige periode.
Maar goed, degene die deze opmerking maakte leek zich van geen kwaad bewust terwijl ik van binnen kookte. Wat was er met hem aan de hand? Wat gaf hem het recht om het spel dat zich voor zijn neus afspeelde af te doen als iets voor sukkels? Keken we wel naar hetzelfde spelletje? Ik zag twee hardwerkende ploegen die sportief in gevecht waren om de bal. Ik ben van mening dat veel reguliere teams nog wat kunnen leren van G-teams. Leren in de zin van beleving en sociaal gedrag. Een “misser” door een ploeggenoot wordt weggewuifd met de woorden “volgende keer beter”. Winnen is voor iedereen belangrijk maar de manier hoe je met winst of verlies omgaat is soms heel verschillend. Verlies doet pijn en is van de gezichten af te lezen, geen verschil met reguliere teams. Is maar goed ook anders was het spelletje al heel snel saai.
De man naast me stoot me aan en zegt “ kijk dat is mijn zoon”. Hij wijst naar een jongen die zich met een looprekje in snel tempo over het veld beweegt. “ Speelt er ook iemand van jou mee” vraagt de man.
Ik wijs naar mijn zoon, lang en mager en daarom noemde ik hem altijd “de spijker”. Een beroeps-autist nog zonder inkomen maar met prachtige voorzetten van links. Twee verschillende jongens, tegenstanders, maar allebeide zo intens gelukkig.
Voetbal voor dummies kreeg ineens een hele andere lading en opeens begreep ik dat er iets heel anders mee bedoeld werd. Juist reguliere teams zouden kunnen leren van deze voetbalshow verzorgd door G-spelers.
Even voor de duidelijkheid. Het team van mijn zoon heeft gewonnen.