Mijn kind lijkt wel een stuiterbal
Mijn kind lijkt wel een stuiterbal. Als coach heb je niet alleen te maken met je spelers maar zeker ook met de ouders.
De thuiscoaches zijn blij als ze voor even hun kind door iemand anders kunnen laten coachen.
In de meeste gevallen is dat ook zo en kun je als coach proberen de groep te begeleiden.
In sommige gevallen gaat dat niet zo makkelijk omdat de thuiscoach graag mee wilt coachen. Ouders zijn soms bang om even het stuur over te geven.
Logisch, want je hebt met veel moeite thuis een structuur weten op te bouwen die redelijk acceptabel is.
Ouders beschermen hun kind en dat is maar goed ook.
Als coach moet je proberen het vertrouwen te winnen van de speler maar nog veel belangrijker het vertrouwen van de ouders/verzorgers.
Soms lukt dat gewoon niet omdat een ouder te dicht op de groep staat en bijna onderdeel van de groep wordt. Het eigen kind moet extra beschermd worden en alle anderen maken het alleen maar moeilijker voor het eigen kind.
Ouders zijn bang voor de kwetsbaarheid van hun zoon of dochter maar eigenlijk zie je hun eigen kwetsbaarheid en dat is eigenlijk te intiem.
Sommige ouders voelen het “loslaten” van hun kind bijna als verraad.
Natuurlijk geldt dit verhaal niet voor alle kinderen en ouders. Er zijn ouders die oprecht blij zijn en niet weten hoe snel ze hun kind kunnen achterlaten. Kijk dat is het andere uiterste en in veel gevallen ook niet wenselijk.
Als coach hebben we de ouders juist wel graag in de buurt. Lees” gepaste afstand”.
Het is voor sommige spelers ontzettend moeilijk om te “functioneren” binnen een team.
Een team waar alle mechanismen, net als bij het reguliere voetbal, zwaar tot uiting komen.
Ego’s, schoppers, stille Willies en ga zo maar door.
Schelden, schreeuwen, weglopen, huilen lijken soms de boventoon te voeren. Niks is minder waar, maar het valt zo op.
In de slangenkuil die voetbal heet loopt je kind rond. Hij krijgt de bal niet, de coach die maar blijft roepen dat hij moet overspelen.
Soms zie je dat ouders dan in de beschermmodus gaan en meegaan in de slachtofferrol van hun kind.
Logisch, maar het vertraagt wel het proces van gewenning.
Persoonlijk denk ik dat als je wilt dat je kind zich beter staande kan houden in verschillende situaties dat je in staat moet zijn om een beetje los te laten. Praat na afloop met de coach om je angsten of kritiek naar voren te brengen.
Geloof me ik ben zelf ook een ouder die zijn kind beschermd dus ik weet waar we het over hebben. Geen stoere praat van mijn kant.
Als coach ben je blij met ouders omdat dat de eerste bescherming is van het kind. Tijdens training zal de ouder moeten leren iets meer achterover te leunen en om aan hun kind te laten zien dat ze achter de coach staan.
Heeft een kind verdriet dan moet het naar zijn ouder kunnen gaan, maar moet uiteindelijk ook weer terugkeren bij de training.
Coachen een samenspel met spelers in het veld en ouders buiten het veld.
Mijn kind lijkt wel een stuiterbal, klopt, hij is een stuiterbal.