Hoe ego mag je zijn
Hoe ego mag je zijn. Mijn ervaring ligt bij zowel het G-voetbal als het reguliere voetbal.
We kennen ze allemaal. Spelers die weigeren de bal over te spelen. Met kromme tenen staan de coaches in de dug-out. Ze schreeuwen hun longen uit hun lijf. “Speel nou toch eens over”. Toeschouwers vallen van agressie in bewondering. Waarom? Nou omdat een egotripper soms ook tot dingen in staat is die we niet voor mogelijk houden. Het ene moment is een dergelijke speler de held en het volgende moment een sukkel. Hoe ego mag je zijn?
Geloof me in elk team zit wel een dergelijke speler. Zoals ik al eerder zei zeker ook bij een G-team. Misschien wel juist in een G-team zeker als er veel spelers in zitten die wel iets van autisme in hun geweldige brein hebben zitten. In tegenstelling tot veel andere coaches koester ik de momenten van deze geniale spelers. Geloof me ze hoeven niet eens heel vaardig met een bal te zijn, hun concreetheid gecombineerd met een creatieve blindheid maakt ze bijna onnavolgbaar voor tegenstanders.
Natuurlijk wil ik ze niet alleen maar de hemel in prijzen omdat het ook heel vaak misgaat. Ik probeer ze niet hun impuls gedrag af te leren maar probeer er mee te leven. je kan er aan kneden en wellicht verbieden maar dat zal alleen maar leiden tot frustraties en een verval betekenen in hun kwaliteit. Soms snap je gewoon niet hoe ze uit soms zeer uitzichtloze situaties weten te komen. het lijken vaak wel overlevingsacties. Soms kan er een lichtelijk nadeel optreden en dat is het gevoel van ruimte. Door al het dynamische gedraai blijkt het doel van de tegenstander ineens verplaatst. Of de actie eindigt in pure malaise maar soms zie je ook dat de speler even een “stop” maakt letterlijk zijn omgeving weer in zich opneemt en een perfect schot aflevert. Hoe ego mag je zijn?
Wat mij betreft is er geen voetbal zonder ego. Het is een mengelmoes van teamspel en van “eigen roem”
Niks mis mee toch?