Er is maar één doel het doel van de tegenstander
Er is maar één doel het doel van de tegenstander. Laat ik beginnen te zeggen dat ik geen professionele trainer ben en dat ook nooit zal worden. Als vader van een autistische zoon heb ik wel wat ervaring in de begeleiding van autisten. Eigenlijk is dat ook meteen het probleem. Er bestaat niet één autist. De variatie is bijna net zo groot als je bij “normale” mensen denkt te verwachten.
In ons G-team zitten een flink aantal spelers die min of meer iets autistisch hebben. De verschillen zijn er, maar in het spel dat voetbal heet lijken de verschillen zo verschrikkelijk herkenbaar.
Bescheiden spelers wisselen elkaar af met gedreven spelers. Daar tussen in zit een groep die schijnbaar relaxt het spel benaderen.
Naast het G-team coach en train ik ook een regulier team en daar zie je dezelfde verschillen.
Wat me wel opvalt is dat er binnen de training van het G-team heel lang gehamerd wordt op het samen spelen. Wellicht begrijpelijk, maar voor veel gedreven spelers is dat volledig tegen hun natuur in. Een speler die na een lange solo het doel weet te vinden, krijgt niet altijd de bewondering maar krijgt te horen dat hij “om zich heen” moet kijken. Wat mij betreft een vrijwel onmogelijke opgave als je maar één doel hebt. Er is maar één doel het doel van de tegenstander.
Soms ontstaat er een overkill aan sociaal gedrag en dat maakt van sommige jongens één brok frustratie. Lijkt mij niet de bedoeling, maar het is de kunst om er een balans in te vinden.
Hoe vertel je aan een speler dat de bal overspelen aan een beduidend “zwakkere” speler “goed” is?
Als u van mij een antwoord verwacht dan bent u aan het verkeerde adres. Een mooie egoïstische actie die leidt tot een doelpunt ga ik niet “onderuit” knallen.
Leg het zijn of haar ouder aan de kant maar uit dat hij eigenlijk had moeten overspelen.
Volgens mij moet elke speler zijn of haar ruimte krijgen. Hoe meer je die durft te geven hoe meer de speler geneigd is om een keer een bal aan een ander over te laten.
Hoe harder we gillen en stampvoetend ons ongenoegen aangeven hoe meer het spel zijn charme verliest. Het kan nooit zo zijn dat “wij” bellen hoe iemand moet voetballen.
- speel nou eens over
- kijk eens om je heen
- je bent niet de enige op het veld
Tevens, moet je je afvragen wat eventueel sociaal voetbal doet met de jongen of het meisje die de bal als een soort van kadootje krijgt en vervolgens niet meer wordt aangevallen?
Weet u het antwoord?
Wees helder in je training en coaching maar doe NIEMAND tekort. Zodra je groep gewend is aan coaches en begeleiders en geroep vanaf de kant kun je stappen zetten die meer te maken hebben met techniek dan met sociaal voetballen.
In sommige teams heb je spelers die als ze een bal hebben elk contact verliezen met hun omgeving. Ze kijken naar hun voeten, naar de bal. Hoe wil je zorgen dat dergelijke spelers leren overspelen?
Er is maar één doel het doel van de tegenstander.
Hun blikveld moet groter worden. Ze moeten weten hoe het veld is opgebouwd. Ze moeten weten wat andere spelers doen?
Kijk en dat moeten is nou juist iets wat heeeeeeel vervelend is. Het werken in termen van leren kan wel eens heel goed werken.
- ik leer het veld te kennen. ( lengte, breedte, links, rechts, midden)
- ik leer de andere spelers kennen. (naam, hobby’s, school, vrienden,)
- Ik leer “kijken” ( van bal naar omgeving, van omgeving naar bal)
Let op bovenstaande heeft geen enkele academische waarde en is ook niet bedoeld om een meer sociale speler te ontwikkelen.
De enige waarde die het heeft is het bijbrengen van eigenwaarde.
Binnen het G-voetbal is er een regel dat als je enorm voorstaat je er een “mannetje” uithaal om het evenwicht te herstellen.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar er ontstaat vaak veel weerstand omdat niet elke ploeg daar toe bereid is. Ik vraag me dan ook af hoe sociaal we langs de lijn zijn. `Nogal vreemd als we dat wel verwachten van onze spelers.
Er is maar één doel het doel van de tegenstander.