De weg kwijt
De weg kwijt. Soms zie je het opeens. Het valt dan even op. Een jongen staat in het veld en kijkt ietwat verdwaasd om zich heen.
Hij wordt aangespeeld. hij neemt de bal goed aan draait naar binnen maar loopt met de bal aan de voet de verkeerde kant op.
Als coach raak je natuurlijk niet in paniek.
Nou, echt wel.
Met grote gebaren, zwaaiend met je armen. Grote cirkels eindigend in een vinger die wijst naar het vijandelijke doel.
JE MOET DIE KANT OP , roeptoeter ik.
Lekker slim, de helft van je team kijkt je vragend aan en wijst naar het andere doel.
De jongen die inmiddels door heeft dat hij de verkeerde kant op was gegaan, kijkt me meewarig aan.
In de pauze spreek ik even met hem.
Joh, wat was er aan de hand? Je liep naar de verkeerde kant.
Nee hoor, ik liep naar de goede kant, is het antwoord.
Nou ik dacht het niet sputter ik tegen je moet naar dat doel en niet naar die.
Hij knikt en kijkt verveeld naar het nu lege veld.
Coach? Vraagt hij. Naar welk doel moet ik na de pauze?
Deze jongen is absoluut niet dom, maar heeft gewoon moeite met het interpreteren van de ruimte.
Na een actie is hij gedesoriënteerd en dan kan het zomaar dat hij de “verkeerde” kant op loopt.
Vraag me af waarom er geen twee verschillend gekleurde doelen zijn. Misschien is dat wel super eenvoudig voor een jongen die zich niet zo goed kan oriënteren.
Natuurlijk zijn er miljoenen oplossingen die voor veel jongens de oplossing zouden kunnen zijn, maar geloof me bij deze bijzondere sporter moet je echt met wat goeds komen.
Ik doe hem een voorstel. Als je speelt en je bent aan de bal dan kun je gewoon aan je medespeler vragen naar welk doel je moet gaan.
Grappig in de tweede helft hoor ik hem heel vaak de weg vragen, zelfs aan de tegenstanders. Het werkt en hij scoort driemaal.
Zo eenvoudig kan het zijn.