Doe mij maar liever een borrel
Liever een borrel. Het begon allemaal met een uitzending van Zembla. Veel kunstgrasvelden zouden korrels bevatten die niet gezond waren voor de gezondheid, kankerverwekkend waren.
Paniek in de tent en op het veld. Paniek op de vereniging, paniek bij de ouders.
Ja en nee. Reacties waren wisselend van aard. Er werden schouders opgehaald en in sommige gevallen in vele media gebagatelliseerd. Een onderzoek werd ingesteld en inmiddels hebben we een uitspraak van het RIVM.
Het spul is niet gevaarlijk voor de gezondheid, maar een honderd procent uitsluitsel is niet mogelijk.
Ik was en ben dus een bezorgde ouder. Ik kaartte het probleem aan bij mijn club. Opvallend was dat vele ouders hun schouders ophaalden dan wel vreemde opmerkingen maakten.
“Je fietst toch ook door de stad”. “Je hebt er nu al jaren op gevoetbald, wat maakt dat nu dan nog uit?”.
Ik kan niet anders dan deze ouders gelijk geven. Het is de houding die past in deze tijd.
Het vervelende is dat je eigenlijk zegt ” wat heeft het voor zin, ik stop mijn kop in het zand”
Natuurlijk zijn er elke dag bedreigingen die we schijnbaar moeiteloos accepteren “omdat het niet anders kan”.
Ik ga er vanuit dat elke club de verantwoordelijkheid heeft om hun sport aan te bieden op een verantwoordde en veilige manier.
Je kan als sportclub niet zeggen/.
“Tja die korrels zijn wel giftig, maar je fiets toch ook gewoon door de stad?”
Gelukkig werken clubs mee en hebben ze oog voor de bezorgdheid van ouders. Ook is het inmiddels duidelijk dat de kunstgrasvelden hun langste tijd hebben gehad en is nu het wachten op de mening van de KNVB.